Dom Sakury

-mam nadzieje że jednak nie...

Goth pozmywał po śniadaniu, wział i założył płaszcz.
Chwile potem wyjął bukiet kwiatów, zresztą i tak już zwiędły i wyszedł z domu Sak. Szedł w kierunku swojego miejsca, niosąc w ręku zwiędły bukiet.

Sakura weszła do domu. Otworzyła drzwi do swego pokoju i rzuciła się na łóżko. Chciała zapomniec o wydarzeniach dzisiejszego poranka. Nie, zeby było nieprzyjemnie, lecz... Coś jejnie pasowało.. Coś co było w głosie Gotha, coś co było w jego spojrzeniu. Nie chciała widzieć tej cząstki.... Z rozmyślań wyrwał ją dzwonek do drzwi. leniwie zwlokła się z łóżka aby otworzyć. Za drzwiemi stał mniej więcej szesnastoletni chłopak ubrany w czerń. Patrzył na nią lodowatym wzrokiem.
- Czegóż to wielki pan Sugasto poszukuje w skromnych progach psa wojskowych? - spytała jadowitym głosem
- Psa wojskowych? Ha! więc to prawda co opowiadali po Nienacku! Matka nasza nie bez powoddu wyrzuciła cię na próg.
- Nie nasza - syknęła
- Och! No tak.. zapomniałbym. W końcu ciebie wydziedziczyła - dorzucił
- A ciebie przygarnęła jako sierote. Bez nazwiska, bez niczego.
- Oczywiście. Jestem jej wdzięczny za każdy ciepły gest w mą stronę. Czy doszły cię już słuchy o... o... o tej tragedii, psie?
Sak poczerwieniała i uderzyła go z impetem w twarz. Wyglądało jkby Sugasto nie chciał odpowiadać na ten czyn jednak po sekundzie rzucił się na Sak. Ta natychmist, jak to wcześniej zrobiła z nią Kyrie, kopnęła z całej siły z żebra. Ten leżał chwilę po czym ostrożnie wstał i odwrócił się krzycząc
- Nie masz czego szukać na pogrzebie! Ty psie! Nie dostaniesz ni grosza z fortuny matki!
Sakura zapłakana i wsciekła wbiegła do domu i znów rzuciła się na łóżko przyciskajac ocno twarz do poduszki.
- Zabiję... zabiję cię za to Sugasto! - dyszała

Po chwili rozpaczania wytarła łzy.
- Będą dwa pogrzeby - zaparła się - i na obu będe - syknęła wsciekle. Przebrała się w czarną, prostą sukienkę i zamykając drzwi do swego pokoju i drzwi do domu wyszła. Kierowała się na dworzec.

Weszła do domu. Usiadła do biurka. Nawet nie chciała udawać, ze pracuje. Wstała i położyła się na łóżku. Potrząsnęła głową jakby chciała się obudzić.
-W Nienacku wszystko poszło nie tak.Nie spodziewałam się zadnego tam gorącego powitania ale... odrobinę empaiti jako ze zmarł czlonek rodziny... bo jeszcze do niej należę. Zabolało mnie nienawistne spojżenie Emanuelle. Przynajmniej od niej spodziewałam się trochę wpółczucia. I... kurde! Znowu gadam do siebie... powinnam to leczyć chyba... Ale... ostatnio przecież nic nie idzie tak jak powinno... - zamknęła oczy nie spała jednak

Wstała energicznie i poszła do kuchni. Zrobiła sobie mocną kawę i usiadła przy dużym stole sącząc ją powoli.

Wyszła z domu i powolnym krokiem poszła przed siebie.

Wróciła do domu, zabrała cześć z przyniesionych z biblioteki ksiązek i wyszła pospiesznie.

Wbiegła, zabrała gitarę, poduszkę i koc i wyszła z domu.

Wbiegła ponownie, zabrała rondel swoją czarna torbę i kilka potrzebnych rzeczy i wybiegła szybko z domu.

Weszła spokojnym krokiem. Połozyła torbę w kuchni a gitarę w swym pokoju. Położyła sie na lózku, lecz po chwili wstała i poszła wziac kąpiel. Ponownie połozyła się i wkrótce zasnęła.

Obudziła się z krzykiem po chwili.
- Chyba jednak sen to nienajlepszy pomysł... - mruknęła sennie. Skierowała swe kroki do ogrodu. Po raz pierwszy zaczęło jej przeszkadzać to, ze jest taki uschnięty. Na piasku narysowała wzór. Zaraz wszystko rozłysło zielonym światłem i ogród po chwili wygladał jakby zaprojektowany w cudnym ogrodniczym nieładzie. Na całym trawniku rosły kolorowe kwiaty a drzewa które juz nigdy nie miały żyć nagle wydały milion zielonych liści. Usiadła na ławce która była niemalże niewidoczna w roślinnosci. Położyła się i znów starała się niemyslec. Tym razem z oczekiwanym skutkiem.

Z tego letargu po ok. godzinie. Wstała i ruszyła przed siebie. Zatrzymała się dopiero w środku.

Skierowała się następnie do drzwi frontowych odkrywajac po drodze ze jest ubrana w szlafrok.
- Kurde... Nie dobrze -mruknęła i cofnęła się do swego pokoju. Tam ubrała się i wyszła z domu.

Weszła do domu zagladajac od razu do swego pokoju. Przypomniała sobie ze raport, który napisała wartobybylo oddać w końcy do przeczytania w sztabie ale jakoś sie jej nie spiieszyło do tego. Zeszła do swej biblioteki i po raz kolejny zagłebiła sie w lekturze jakiejś ksiązki. Po chwili uslyszała kroki na górze. Wsłuchiwała się przez chwilę w ciszę co ja nieco uspokoiło i powróciła wzrokiem do ksiazki.

Wyszła po chwili znów zaniepokojona odgłosami kroków. Przez chwilę oślepiło ją jasne światło dnia jednak po chwili juz sprawdzała czy w domu aby na pewno jest sama. Wszystko wskazywało jednak, ze nikogo poza nią tu nie ma. Już poważnie zaniepokojona weszła do swego pokoju i usiadła na łóżku. Wciąz nasłuchiwała, czy kroki się nie powtarzają i skąd mogłyby dochodzic.

Wstała znów słysząc dziwne dzwieki dochodzące z kuchni. Gdy wyszła z swego pokoju poczuła tylko ostry ból w tyle głowy. Nie zdążyła się nawet odwrócic. Zrobiło jej się ciemno przed oczami i upadła na podłogę. Obudziła się kilka godzin później. Nie było przy niej sprawcy, nie mogła się tez poruszyć. Ostroznie rozejrzała się dookoła. Leżała na podłodze, prawdopodobnie tam gdzie upadła. Powoli wstała i sztywno podeszła do łóżka. Rzuciła sie na nie, jęcząc przy tym z bólu.

Kyrie weszła do domku bez pukania i od razu potknęła się o jakiś klamot leżący na ziemi. Po chwili dotarła do sypialni Sak z zagwizdała z uznaniem
-Ale masz bałagan- rzuciła- wstydź się dziwczyno!

- Witaj, Kyrie.. Co? Jaki bałagan? Nic nie widziałam! - zaklęła pod nosem i spróbowała wstać. Bez większego skutku.

Kyrie oparła się o framugę i założyła ręce na piersi.
-Tornado tędy przeszło, kiedy spałaś- poinformowała usłużnie

- Własnie widzę - podniosła się na łokciach stekajac - Widziałaś może jak ktoś... - urwała w poł zdania widząc stan swego biurka. Wszystkie papiery były powywalane i porozrzucane po całym pokoju - O cholera... - szepnęła ponownie poadając na poduszki

-Nie- przyznała niewzruszona- Nie widziałam jeszcze żeby ktoś tak bałaganił i o tym zapominał.

Posłala jej wsciekłe spojrzenie
- Czy ty naprawde nic nie rozumiesz?! Czy tylko udajesz, ze nie widzisz? - niemalze krzyczała

Kyrie wzruszyła ramionami.
-I tak się nie dowiesz- powiedziała nadal obojętnie.

<idę juz, skończymy jutro>